راه خدا

دل غریب من از گردش زمانه گرفت

به حسرت غم زهرا شبی بهانه گرفت

شبانه بغض گلوگیر من کنار بقیع

شکست و دیده ز دل اشک دانه دانه گرفت

ز پشت پنجره ها دیدگان پر اشکم

سراغ مدفن پنهان و بی نشانه گرفت

نشان شعله و دود سرای زهرا را

توان هنوز ز دیوار و بام خانه گرفت

فراق فاطمه را بوتراب  باور کرد

شبی که چوبه ی تابوت را به شانه گرفت